سبخ زار

شن هاي ساحل

به قعر دريا مي گريزند

به اميد روزي كه بر گردنت بياويزند.

«حسين»

بعد از غروب ديدن او، آسمان تپيد

كوه از ميانه خم شد و در دشت آرميد

اسبان چهار نعل، وامانده از سفر

شب روي سنگ فرش جاده مي خزيد

موج از بلندي خود به زير اوفتاد

بر جا بماند و دگر باد هم نمي وزيد

رود از خروش باز ماند و آبشارها

از اوج سنگها، گيسوانشان بريد

اما براي من به اين سادگي نبود

چشمان من دگر هرگز نيارميد

تا صبح يك به يك ستاره شمردم ولي

حتي دمي خواب به چشمم نمي رسيد

حتي خدا به خواب عميقي فرو شده

ديگر صداي هق هق من را نمي شنيد

دنيا همه خوابند و من در اين ميان

در آرزوي ديدن او ، ...

                         برايم دعا كنيد!

«حسين»

دنیا

انگشت طاعونی خویش را

به سمت تو اشاره رفته

و تو را دزد خوانده است

غافل از آنکه تو

برای سیر کردن شکم کودکان خود

به نان پاره ایی خشک بسنده می کنی

اما نصیب تو

طعم سریع و شدید آهن است

*

طفلک !

طاعون کوچک آشپز خانه ی ما.

«حسين»

آسمانِ دلم هواي تو كرده است

اما مي دانم

باز هم باراني ست.

«حسين»